Παίρνω αφορμή από το γεγονός αυτό να γράψω λίγα λόγια γι' αυτόν τον ταλαντούχο συνθέτη και μεγάλο μερακλή που είχα την τύχη να πρωτοσυναντήσω επαγγελματικά στα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν το λεγόμενο Νέο Κύμα και οι μπουάτ της Πλάκας ήταν στην ακμή τους.
Η πορεία του στο τραγούδι, σχεδόν 50 χρόνια τώρα, είναι μια πορεία, που εκτός από τις αμέτρητες επιτυχίες, έχει πολλή ουσία που άγγιξε πολύν κόσμο, όλων των τύπων και των επιπέδων. Ό,τι έγραψε ο Σπανός, από τα πιό ελαφρά μέχρι τα δικά μας ουσάκ, ήταν ειλικρινή και μέσα από την καρδιά του. Δεν είχε καμμιά προκατάληψη με τα είδη του τραγουδιού και γι' αυτό έγραψε απ' όλα.
Επίσης θέλω να πω οτι ήταν ένας εξαιρετικός θαμώνας των μαγαζιών και ιδίως των λαϊκών (κάποτε ίσως γράψουμε γι' αυτό το μεγάλο ζήτημα). Φαντάζομαι, πήγαινε σε όλα. Αλλά εγώ τον συνάντησα σε δεκάδες ρεμπετάδικα, λαϊκά, σκυλάδικα κι ό,τι άλλο μπορεί να υπήρχε στην Αθήνα τις τελευταίες δεκαετίες. Να πίνει τα ουϊσκάκια του και να μερακλώνει με τα τραγούδια μας και με τον κόσμο, αλλά πάντα συνετός, αθόρυβος, χαμηλών τόνων και χωρίς ίχνος βεντετισμού.
Ας μου επιτρέψει ο ίδιος να πω και δυο λόγια που δεν τον αφορούν άμεσα. Γράφω αυτό το σημείωμα γιατί πολλοί μας κατηγορούν ότι είμαστε μονόχνωτοι και μονομανείς με το λαϊκό τραγούδι κι ότι δεν μας αρέσουν άλλα είδη. Ε! ας το πω άλλη μια φορά: αγαπάμε τα λαϊκά γιατί είναι συνήθως πιό αυθεντικά και πιό ειλικρινή και πιο ωραία. Όμως αγαπάμε και ότι άλλο έχει αυτά τα χαρακτηριστικά και δεν είναι παραμύθι, όπως τα περισσότερα που ακούμε γύρω μας τα τελευταία χρόνια.
Χρόνια πολλά και πάλι, αγαπητέ Γιάννη. Να τα εκατοστήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου