Δεν θέλω να γράψω πολλά για το Ρασούλη - δεν μπορώ, άλλωστε. Του τα χρωστάω όμως. Τον ίδιον δεν τον νοιάζει πιά, αλλά κάποιοι ξέρουν τι εννοώ. Κι άμα μπορέσω θα το κάμω.
Επειδή είμαι απ' αυτούς που δεν πιστεύουν οτι θα ξανασυναντηθούμε με τους ανθρώπους μας που πέθαναν, έχω ένα μεγάλο παράπονο που δεν μπορώ πια να πω στον ίδιον το βαρύ αίσθημα της ήττας που νοιώθω από χθές.
Μανώλη, μας νίκησαν τα παλιόπαιδα. Εσένα σε εξόντωσαν και σωματικά. Κάποιους από μας, μάς έχουν απλώς εξουδετερώσει.
Θα ήθελα να πιστεύω οτι αυτό που κατάφεραν ήταν μια πρόσκαιρη νίκη. Ότι, δηλαδή, τί πέτυχαν; Να μαζέψουν λεφτά και να αποκτήσουν ξεφτιλισμένη "δόξα". Ενώ κάποιοι άλλοι, λίγοι, όπως εσύ, έκαναν το καθήκον τους απέναντι στον εαυτό τους, στην κοινωνία και στην ιστορία. Μα και γι' αυτό έχω αμφιβολίες. Ποιά ιστορία; Αυτοί θα γράψουν την ιστορία. Θα την εκβιάσουν, θα την παραμορφώσουν και θα την φέρουν στα δικά τους μέτρα. Οι εστίες που θέλουν να αλλάξουν το κόσμο στο καλύτερο όλο και συρικνώνονται. Ήδη εχουν κάνει τους πιό πολλούς ανθρώπους να τους μοιάζουν. Κι άμα πάμε έτσι θα οδηγήσουν τον κόσμο στον όλεθρο, για νάρθω στα δικά σου λόγια.
Αντίο αδερφέ μου.
Είσαι από τους λίγους που δικαίωσαν το πέρασμά τους από ζωή. Οραματιστής, γενναίος και αθώος. Είσαι από τους λίγους που έκανες υπέροχη χρήση του μεγάλου ταλέντου με το οποίο σε προίκισαν οι θεοί σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου