Αποχαιρετήσαμε σήμερα το Μανώλη Ρασούλη. Στην κηδεία του, στο Α΄Νεκροταφείο της Αθήνας, βρέθηκαν όλοι οι άνθρωποι του ελληνικού τραγουδιού. Από το Σαββόπουλο, μέχρι τον Αντύπα και τον Τοπάλη. Ήταν πολύ συγκινητικό το ριζίτικο Κόσμε χρυσέ που του τραγούδησαν οι κρητικοί βρακοφόροι που στάθηκαν τιμητική φρουρά, δίπλα στη σορρο του.

Είναι σίγουρο οτι τα τραγούδια του Ρασούλη δεν θα πεθάνουν. Αλλά, όχι μόνο από τους φίλους του, αλλά και από την Ελλάδα που αγάπησε, ο Μανώλης θα μας λείψει και ως φυσική παρουσία. Θα μας λείψουν το αστραφτερό του μυαλό, τα γραπτά του, η καταιγιστική του πρωτοτυπία, τα λόγια του, το χιούμορ του, η τρυφερότητά του η συνεχής και ενεργός συμμετοχή του στα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά γεγονότα.

Για τον αποχαιρετισμό, δημοσιεύω εδώ μια φωτογραφία που μου έφερε πριν από καμμιά 20αριά μέρες. Είναι με τον αγαπημένο του φίλο Μάνο Λοϊζο στον Πόρτο Ράφτη, στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα.

Αργότερα θα αναρτήσω κι άλλες φωτογραφίες. Κι εδώ στο μπλόγκ και στο περιοδικό, αν αξιωθούμε να το ξαναβγάλουμε. (Οι δύο φωτογραφίες που δημοσιεύονται σε προηγούμενη ανάρτηση είναι, στη μια το πρωτοσέλιδο ελληνόφωνης εφημρίδας της Αυσταλία, όπου βρέθεκε ο Μανώλης πριν λίγον καιρό και στην άλλη, πάλι το πρωτοσέλιδο εφημερίδας του Ισραήλ, όπου τα τραγούδια του γνωρίζουν τεράστια επιτυχία