Είδα το απόγευμα στη Μπήλιω την εκπομπή για τον Καζαντζίδη και με την αφορμή αυτή θα γράψω δυο λέξεις. Δεν θα σχολιάσω την εκπομπή ούτε όσα λέγονται και γράφονται κατά καιρούς για τον Τραγουδιστή. Πολλοί φίλοι και θαυμαστές του, έχουμε κατά καιρούς κάνει αναλύσεις και σχόλια και έχουμε προσπαθήσει να αραδιάσουμε επιχειρήματα για να πείσουμε τους "άλλους" για την μεγάλη αξία του Στέλιου. Και όντως υπάρχουν πολλά τέτοια επιχειρήματα και υπάρχουν και αντικειμενικά γεγονότα, όπως και δηλώσεις επιφανών που δοξολογούν τον Καζαντζίδη. Κι εμείς προσπαθούμε να τα προβάλουμε γιατί μας τρώει το μαράζι που δεν καταλαβαίνουν το πόνο μας, δηλαδή την μεγάλη - και άδολη συνήθως - αγάπη και τον ενθουσιασμό μας για τον μεγάλο αυτόν τραγουδιστή.

Εν τέλει, αυτό που θέλω να πω σήμερα είναιν οτι όλα αυτά τα θεωρώ μάταια: Άμα οι άνθρωποι νοιώθουν αλλοιώς, τι να τα κάνουν τα επιχειρήματα και τα γεγονότα. Ήδη ο Στέλιος με τη ζωή και τα τραγούδια του, έχει καταφέρει να κάνει - τουλάχιστον όσους ασχολούνται με το τραγούδι - να τον εκτιμούν και να μην τολμούν να πούν κάτι αρνητικό για τη φωνή του -- ακόμα κι αν στο βάθος κάποιοι δεν τον γουστάρουν.

Εμείς πέρα από την εκτίμηση και τον σεβασμό έχουμε αληθινή και μεγάλη αγάπη για τον Στέλιο Καζαντζίδη και τα τραγούδια του. Αυτή είναι η διαφορά. Και δεν μπορόύμε να κάνουμε με το ζόρι τους άλλους να τον αγαπήσουν. Την αγάπη την νοιώθεις ή δεν τη νοιώθεις.