Με αφορμή τα χρέη του Μεγάρου Μουσικής

Από κάποιες -μόλις λίγο παλιότερες - εποχές, όπου ή πληροφόρηση ήταν, έστω σ΄ένα βαθμό, ελεγχόμενη, φτάσαμε στο σημείο της υπερπληροφόρηση και της ασύδοτης, ανεύθυνης και πολλές φορές επικίνδυνης πληροφόρησης και παραπληροφόρησης। Πρωταγωνιστής της νέας εποχής είναι το Διαδύκτιο. Διαβάζει κανείς τα πάντα. Ό,τι θέλει ο καθένας το γράφει, Ό,τι ακούσει, ό,τι κατεβάσει η γκλάβα του, ότι συζητάει στο καφενείο το δημοσιεύει.
Το αποτέλεσμα είναι να μην ξέρουμε τι είναι αλήθεια και τι δεν είναι. Και δεν μιλάμε για απόψεις και κρίσεις. Εκεί είναι - και πρέπει να είναι - ελεύθερη η έκφραση. Αλλά τα γεγονότα; Ποιά είναι πραγματικά και έτσι ακριβώς όπως περιγράφονται; χωρίς να αποσιωπώνται ή να αλλοιώνονται, έστω ελαφρώς;
Είναι βέβαιον οτι περάσαμε ήδη σε μια νέα εποχή "δημοσιογραφίας".
Τα γράφω αυτά γιατί διάβασα πρόσφατα οτι το ελληνικό δημόσιο - με πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση -θα καλύψει τα εβδομηντα πέντε εκατομμύρια ευρώ που χρωστάει σε τράπεζες το Μέγαρο Μουσικής. Σε εποχή βάρβαρης λιτότητας, θα δώσουμε εμείς που μας έκοψαν μισθούς και συντάξεις, τα λεφτά αυτά για να κάνουν την πλάκα τους κάποιοι αρχοντοχωριάτες στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας!
Έγραψα τον πρόλογο στη δημοσίευση αυτή γιατί δεν μπορώ να πιστέψω οτι η είδηση είναι πραγματική. Επειδή όμως η επελήθευσή της είναι σχετικά εύκολη, την δημοσιεύω.