Θα γράψω δυο τρία λόγια (αναγκαστικά σε πρώτο πρόσωπο) για το σημερινό κατευόδιο του Σπόρου. Δικά του απλά λόγια, που είναι νομίζω, προτιμότερα από τις δικές μας "απόψεις" και "αναλύσεις".
Τον ρώτησα ποιό τραγούδι του αρέσει αυτή την εποχή (ήταν μέσα της δεκαετίας του '80). Το ρωτάω σε όλους σχεδόν τους μουσικούς. Σκέφτηκε πολύ λίγο και μου είπε "Το γκαρσόνι" του Χιώτη. Είμασταν στην ταβέρνα του Γιάννη στον Καρέα οι τρείς μας με τον Σπύρο Ευσταθίου. Εσένα Σπύρο; ρώτησα. Πιό γρήγορα αυτός μου απάντησε "Η Ξαβεριώτισσα" του Μπαγιαντέρα.
Μια άλλη φορά τον ρώτησα πάνω στο γνωστό στους μπουζουκόφιλους δίλημμα: Χιώτης ή Μπέμπης. Ο Μπέμπης ήταν πιό μπουζουξής, μου απάντησε. Ο Χιώτης ήταν μουσικός.
Για το "τέλος" του Χιώτη: Ο Χιώτης αυτοκτόνησε. Είχε πρόβλημα με την καρδιά του. Του είχαν πεί οι γιατροί να τα κόψει όλα. Έπινε ένα μπουκάλι ουίσκι, πέντε γεμιστά και δύο πακέτα τη μέρα.
Για τον Καζαντζίδη: Εμένα μου άρεσε ο Τζουνάκος. Δεν μου άρεσαν τα βαριά.
Για τις τραγουδίστριες: Η καλύτερη ήταν η Μαρίκα Νίνου.
Γιατι δεν έγραψε παρά ελάχιστα τραγούδια: Άμα έπαιζα καλά μπουζούκι, δεν με έννοιαζε να γράψω δικά μου τραγούδια.
Για τους σύγχρονους συνθέτες: Άκης Πάνου
Και πολλά, πάρα πολλά ακόμη...Ίσως στο μέλλον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου