Χούντα-αντιστασιακοί.

Ακούγοντας σήμερα το μεσημέρι έναν ραδιοφωνικό παρουσιαστή στο Flash να λέει οτι υπήρξαν μόνο δύο αντιστασιακοί, ο Αλέκος Παναγούλης και ο Σάκης Καράγιωργας θυμήθηκα την μόνιμη επωδό των χουντικών και των βασανιστών, οτι ο μόνος αντιστασιακός ήταν ο Παναγούλης, στην προσπάθειά τους να υποβαθμίσουν τη στάση και τη δράση πάρα πολλών άλλων, που κάποιοι απ' αυτούς έδωσαν τη ζωή τους ενώ άλλοι - πολύ περισσότεροι - υπέστησαν απάνθρωπα βασανιστήρια ή φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν.
Αυτό που θα μπορούσε να δοθεί ως απάντηση στον εν λόγω παρουσιαστή, είναι το βιβλίο που έβγαλε πέρισυ η Ελευθεροτυπία με τα 7.840 ονόματα των φύλακισθέντων και εξορισθέντων.
Όσο για το αν αντιστάθηκε το σύνολο το ελληνικού λαού, μια ψύχραιμη απάντηση είναι οτι το προνόμιο της ενεργού αντίστασης πάντα το είχαν οι λίγοι (αν και δεν είναι και λίγοι 7.840 νοματαίοι...). Θυμάμαι πολύ καλά οτι το μεγαλύτερο κομμάτι τότε του ελληνικού λαού ήταν εναντίον της Χούντας. Αλλά οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής, έντιμοι πολίτες και οικογενειάρχες κατά το πλείστον, μπορεί να μήν είχαν το θάρος και το κουράγιο να τα βάλουν με τα τανκς. Δεν μπορούμε όλους αυτούς να τους βγάλουμε και φιλοχουντικούς. Τέλος, υπήρχε και μια κατηγορία, νομίζω πολύ μικρότερη, ελλήνων πολιτών, που είτε γιατί ωφελήθηκαν προσωπικά, είτε γιατί είχαν ακροδεξιά τοποθέτηση, είτε γιατί απλώς ήταν κότες και δεν είχαν ανεπτυγμένο το αίσθημα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που υποστήριζαν τη χούντα ή δεν τους έννοιαζε.
Για να έλθουμε στο σήμερα, έχω να πω οτι υπάρχει τραγική έλλειψη πληροφόρησης. Δυστυχώς, οι νεότεροι που δεν έζησαν την χούντα δεν ξέρουν τι σημαίνει δικτατορία. Δεν ξέρουν τι σημαίνει να σου κάνουν φάλαγγα και να σου ξεριζώνουν τα νύχια, δεν ξέρουν τι σημαίνει να βασανίζουν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, παρουσία σου, το παιδί σου, δεν ξέρουν τι σημαίνει να πηγαίνει μια μάνα κάθε μέρα επί τρείς μήνες στην Ασφάλεια και να ρωτάει πού είναι το παιδί μου και να της λένε δεν ξέρουμε, ενώ είναι στα ή στην ΕΣΑ ή στο Διόνυσο ή στο Μπογιάτι ή στο ΚΕΣΑ και να το βασανίζουν.
Όσο γι' αυτό που λέμε γενιά του Πολυτεχνείου, είναι αλήθεια, οτι πολλοί από τους τότε πρωταγωνιστές πήραν πολιτικά αξιώματα. Δεν το θεωρώ αρνητικό. Έτσι δεν πρέπει να αναδεικνύονται οι ηγέτες; μέσα από αγώνες; Κάποιοι εκμεταλεύτηκαν τα αξιώματα αυτά, με ιδιαίτερα αρνητικό τρόπο. Ας τους κρίνουμε γιαυτό. Και ας τους κρίνουμε με την μεγαλύτερη δυνατή αυστηρότητα. Αλλά τί φταίνει οι υπόλοιποι, οι ανώνυμοι, που δεν εξαργύρωσαν τίποτα, να τους λέμε οτι δεν υπήρξαν;
Τέλος, νομίζω οτι χρειάζεται να έχουμε γνώση των γεγονότων και λίγη σοβαρότητα πριν αρχίσουμε να λέμε στα ραδιόφωνα - και όχι μόνο - σαχλαμάρες.