Κάθε 25η Μαρτίου και κάθε Πάσχα οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα θυμούνται το δημοτικό τραγούδι. Απόψε στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου είδαμε το ιερό πρόσωπο της Σοφίας Κολητήρη, ανάμεσα σε διάφορους μάλλον αμήχανους διασκεδάζοντες. Το μεσημέρι τον Τάκη Σούκα στην εκπομπή της άσχετης Βαγιάννη, όπου ο άνθρωπος, (σπουδαίος συνθέτης, άριστος εκτελεστής και μέγας μερακλής), άρχισε το πρόγραμμά του με ένα δημοτικό τραγούδι, που το τραγούδησε ο ίδιος υπέροχα. Ποιός κατάλαβε και τί, ας το αφήσουμε καλύτερα.
Δυστυχώς, ο κόσμος τάχει χαμένα με το δημοτικό τραγούδι. Βλέπω σε κάποιες εκπομπές, όταν θέλουνε να κάνουν πλάκα με ένα θέμα, βάζουν την Ιτιά, ή κάποιο άλλο τσάμικο με κλαρίνο, σε στύλ αντίστηξη-χαβαλέ. Έχω δει, ακόμη και μουσικούς, μόλις ακούνε κανένα δημοτικό τραγούδι της Ρούμελης ή του Μωριά να γυρνάνε το χέρι τους σε στύλ παντομίμα/οβελίας και να χασκογελάνε. Και την ώρα εκείνη παίζει ο Γιαούζος και τραγουδάει ο Παπασιδέρης...
Προσωπικά δεν είμαι υπέρ του σεβασμού, ντε και καλά. Και η σάτιρα είναι καλή και οι διασκευές κι ότι τραβάει η ψυχή τους. Αρκεί νάχουν κάποιο νόημα, κάποιο περιεχόμενο, κάποιο αποτέλεσμα. Ούτε τα ιερά και τα όσια της "φυλής" επικαλούμαι, σαν τον Σιάτρα επι παραδείγματι, που κάθε φορά που βγαίνει στην τηλεόραση μας κάνει εθνικιστικό κήρυγμα. Σεμνα και ταπεινά θέλω να πω οτι το δημοτικό τραγούδι είναι υψηλής μορφής τέχνη και του αξίζει καλύτερη μεταχείρηση. Αλλά φαίνεται οτι στους περισσότερους νεοέλληνες δεν ταιριάζει κάτι τέτοιο... Ούτε που το υποψιάζονται. Και δυστυχώς ανάμεσα σ' αυτούς είναι και κάποιοι απ' αυτούς που κάνουν οτι ξέρουν. Την τύφλα τους ξέρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου