ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σε ιστοσελίδα των Καλαβρύτων βρήκα λίγα βιογραφικά του στιχουργού Χρήστου Αργυρόπουλου, που έχει γράψει το υπέροχο τραγούδι "Δεν ξέρω πόσο σ΄αγαπώ" (1968) σε μουσική του Απόστολου Καλδάρα.
Είχα ψάξει λίγο και στο παρελθόν, αλλά δεν είχα βρει κανένα στοιχείο για τη ζωή και τό έργο του.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτά που εντόπισα τώρα: ο Αργυρόπουλος γεννήθηκε το 1915 στο χωριό Μαζέϊκα (Κλειτορία, τώρα) των Καλαβρύτων. Ο πατέρας του, Δημήτρης, ήταν νομικός. Ο Χρηστος έζησε άνετα παιδικά χρόνια και 17 ετών ήρθε στην Αθήνα όπου σπούδασε Νομικά.
Πολέμησε στην Αλβανία, και αργότερα πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση με τον ΕΛΑΣ. Εξορίστηκε (1949-1950) στην Μακρόνησο και αργότερα εργάστηκε στο υπουργείο Γεωργίας.
Από μικρός είχε καλλιτεχνικές τάσεις, έπαιζε μαντολίνο και ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική.
Έριξα μια ματιά στη δισκογραφία του Καλδάρα και βρήκα 5-6 τραγούδια που έχουν γράψει μαζί, όπως επίσης και το Μας ζηλεύουνε του Καπλάνη. Έχει γράψει και με άλλους, αλλά δεν έχω πλήρη κατάλογο, σίγουρα όμως δεν είναι πολλά.
Ωστόσο και αν μου επιτρέπεται μια προσωπική γνώμη, έχω να πω ότι το "Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ" είναι, κατά την άποψή μου, από τα πιό όμορφα ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών. Θυμάμαι δε τον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη να προτείνει το τραγούδι αυτό ως το πιο ταιριαστό για τραγούδι του γάμου, αντί για διάφορα άλλα - καλλιτεχνικώς αδιάφορα - βαλσάκια που παίζονται τώρα.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Τις καλύτερες ευχές σ' όλον τον κόσμο για τη σημερινή γιορτή.
Τα σχόλια και τα πολλά λόγια ας τα αποφύγουμε, στις άσχημες μέρες που περνάμε και που δεν φαίνεται ότι θα φύγουν σύντομα. Άλλωστε, τι λόγια;... Σε λίγο θα μιλάμε την ίδια γλώσσα και δεν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Αντί για αυτά,λοιπόν, ας πάμε στο προσφιλές θέμα και σε κάποιους αγαπημένους μας καλλιτέχνες του στεριανου δημοτικού τραγουδιού. Ενδεικτικά:
- Απόψε, 15 Αυγούστου 2018, στο Μαρτίνο Λοκρίδας τραγουδάει η Φιλιώ Πυργάκη. Η ακούραστη Φιλιώ θα είναι και στις 21 Αυγούστου στη Σπερχιάδα με κλαρίνο τον Πάνο Πλαστήρα.
- Τις 19 του μηνός ο Γιάννης Καψάλης με τη Γιώτα Γρίβα στα Λουτρά Χαλκιόπουλου (Αιτωλοακαρνανία), με κλαρίνο τον πατέρα του τραγουδιστή τον περίφημη Σταυρο Καψαλη. Την επομένη οι ίδιοι τραγουδιστές στο ξακουστό Μοναστηράκι, στο Ξηρόμερο, με κλαρίνο τον Μάκη Τσίκο.
- Και κάτι ακόμα: πριν λίγες μέρες έβγαλε πανηγύρι στον Άγιο Βλάση Βοιωτίας ο θρυλικός Ανδρέας Τσαούσης!!!
Αυτά για κάτι λίγους από μας που θέλουμε να κρατιόμαστε από κάπου.

ΣΗΚΩ ΑΠΑΝΩ ΔΗΜΗΤΡΩ ' Μ ΚΙ ΑΛΛΑΞΕ - Κική Μαργαρώνη

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΣΑΟΥΣΗΣ ΣΤΟ ΚΗΦΙΣΟΧΩΡΙ

Σάββατο, 12 Αυγούστου 2017, ο Ανδρέας Τσαούσης - 93 Μαϊων φέτος! - θα τραγουδήσει σε πανηγύρι στην Κάτω Τιθορέα (Κηφισοχώρι) Λοκρίδας, στην παλιά Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας, περίπου 30 χιλιόμετρα μετά τη Λειβαδιά, βόρεια.
Ιστορικός - καλύτερα: μυθικός - τραγουδιστής της Ανατολικής Ρούμελης, μοναδικός στα "καμπίσια", αλλά και στα κλέφτικα και στα τσάμικα και στα καγκέλια, ανήκει στην κορυφαία ομάδα των δημοτικών τραγουδιστών (μαζί με τον Παπασιδέρη, τον Καρναβά, τη Βέρα, την Κολλητήρη και την Φιλιώ Πυργάκη) των τελευταίων 70 ετών. Με πολλές εκατοντάδες ηχογραφήσεις σε δίσκους, από τις αρχές της δεκαετίας του '50, με δεκάδες χιλιάδες εμφανίσεις σε πανηγύρια και σε κέντρα διασκεδάσεως, ο Τσαούσης υπήρξε μιά μεγάλη προσωπικότητα του δημοτικού μας τραγουδιού, από όλες τις απόψεις.
Μολονότι δεν έχει διακόψει όλα αυτά τα χρόνια τις - αραιές, ωστόσο - εμφανίσεις του, θεωρώ κάθε πανηγυρι με τον Τσαούση, ένα μεγάλο και μοναδικο
μουσικό γεγονός για έναν ολόκληρο κόσμο, ο οποίος δεν "ασχολείται" ακριβώς μέ την "παράδοση", αλλά ζεί ακόμη μέσα σ΄ αυτήν όπως την συνεχίζουν οι φυσικοί της φορείς με τον τρόπο που αυτοί ξέρουν.
Γειά σου, Ανδρέα, αθάνατε!...

- Φωτογραφία πριν από 60 χρόνια, επιχρωματισμένη.

Μακριά μου να φύγεις - Πάνος Γαβαλάς - Έτσι ήταν το τραγούδι...

Δ.Ο.Λ. - ΤΟ "ΑΜΑΡΤΩΛΟ" ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ

'Επεσε ουσιαστικά, σήμερα, Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017, η αυλαία για το ιστορικό Συγκρότημα Λαμπράκη. "Το Βήμα" δεν κυκλοφόρησε. "Τα Νέα" είχαν εκδώσει το τελευταίο τους φύλλο την περασμένη Τετάρτη 8 του μηνός.
Μολονότι οι ενδείξεις δεν είναι θετικές, προσωπικά θα ευχόμουν κάποια στιγμή οι δύο αυτές εφημερίδες να ξανακυκλοφορήσουν, μέσα στο ίδιο πλαίσιο της δημοκρατίας και της ελευθερίας και της "συστημικότητάς" τους. Γιατί άμα "αντισυστημικότητα" είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα γύρω μας, κάποιοι από μας , θα προτιμήσουμε το παλιό σύστημα: Με την ελευθερία της έκφρασης , χωρίς κανέναν προληπτικό - άμεσο ή έμμεσο - έλεγχο, με την άγραφη δεοντολογία, τον σεβασμό στην άποψη "του άλλου", την καλή πίστη, την ευγένεια. -  Έστω και με τις κάποιες εξαιρέσεις αντιδεοντολογίας ή και διαπλοκής, ανεκτές ωστόσο επειδή ήταν λίγες και επειδή δεν θα τις αντάλλασε κανείς με το ενδεχόμενο περιορισμού της ελευθερίας του Τύπου.
Δυστυχώς, η άγνοια των πραγματικών δεδομένων, τα αναίσχυντα ψέμματα και η παραπληροφόρηση, κυρίως μέσα από το διαδίκτυο, οδήγησαν σε οργή και αγριότητα που κυριάρχησαν τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία και έφεραν  τερατογεννέσεις. Ταυτόχρονα - μαζί φυσικά με τις άλλες πολύ γνωστές αιτίες - όλα αυτά απομάκρυναν τους περισσότερουςαναγνώστες από τις εφημερίδες...
Έχω ένα λόγο να γράψω για το ΔΟΛ επειδή εργάστηκα εκεί σχεδόν 16 χρόνια: Αρχικά στα Νέα (για 3-4 μήνες), στο Βήμα (όλο το υπόλοιπο) και στο Ταχυδρόμο (παράλληλα). Ως το τέλος του 1974 στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και όλα τα υπόλοιπα χρόνια μου εκεί, στο ρεπορτάζ της Βουλής και στο Πολιτικό. Δεν ένοιωσα ούτε λογοκρισία, ούτε άλλου είδους έλεγχο - και ξέραν τις πεποιθήσεις μου, άλλωστε οι περισσότεροι εκεί μέσα ήταν αριστεροί με συστάσεις (φυλακές, εξορίες, τα γνωστά...). Μια φορά με φώναξε στο γραφείο του ο Λαμπράκης, όταν είχα πάρει συνέντευξη από τη Μαρία Κάλλας για να μου πει...να την προσέξω! Σε κάποιες διαμαρτυρίες προς τη διεύθυνση του τότε υπουργού Θανάση Κανελλόπουλου που ήταν και συνεργάτης του Βήματος, ο Καραπαναγιώτης με φώναξε και μού είπε γράψε ό,τι νομίζεις κι ας τον σε μένα.
Μιας και είμαστε σε - κατά κύριο λόγο - μουσικό ιστολόγιο, να θυμηθώ ότι το 1973 έγραψα στο Κυριακάτικο Βήμα το πρώτο πολύ μεγάλο ρεπορτάζ που αφορούσε το αστικό λαϊκό τραγούδι, με τίτλο "Ο,τι απόμεινε από το ρεμπέτικο" - μια σελίδα σχεδόν μεγάλου σχήματος.
Θα επανέλθω στο θέμα κυρίως γιατί πρέπει να αναφερθώ στα ονόματα κάποιων κορυφαίων δημοσιογράφων, καλλιτεχνών και ανθρώπων του πνεύματος που κόσμησαν τις σελίδες του Βήματος και των Νέων.
- Στη φωτογραφία τα δύο τελευταία πρωτοσέλιδα του Βήματος και τών Νέων, στις 5 και στις 8, αντίστοιχα, Φεβρουαρίου 2017
  

Θελω να μαθω μπουζουκακι ΤΖΩΝΝΗΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ

Ένας σπουδαίος δημιουργός, κορυφαίος παράγων, αλλά και ένθερμος και συνειδητός φίλος του λαϊκού τραγουδιού ήταν ο Κώστας Βίρβος, που πέθανε την περασμένη Πέμπτη, 7 Αυγούστου, στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο, σε ηλικία 89 ετών.
Ανήκε στην τετράδα των μεγάλων στιχουργών της δεκαετίας του ΄50 (μαζί με την Παπαγιαννοπούλου, τον Χαρ. Βασιλειάδη και τον Χρήστο Κολοκοτρώνη). Ενεργός ως το τέλος, ηχογράφησε σχεδόν μια χιλιάδα τραγούδια. Ήταν συμπατριώτης και φίλος του Τσιτσάνη, αλλά   συμπορεύτηκε σχεδον πέντε δεκαετίες με τον Δερβενιώτη. Θαύμαζε τον Καζαντζιδη, αλλά αγαπούσε τον Μπιθικώτση, με τον οποίον ήταν και κουμπάρος.
Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση κατά την γερμανοϊταλική κατοχή. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε.
Σπούδασε στην Πάντειο και εργάστηκε στο υπουργείο Οικονομικών. Συνταξιοδοτήθηκε από τη θέση του  Γενικού Διευθυντή Κρατικών Λαχείων.
Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα στις 4.30 μμ από την Παναγίτσα στο Παλαιό Φάληρο.
Η αγάπη και η ευγνωμοσύνη μας θα τον συνοδεύουν στο τελευταίο του ταξίδι.
(Σε προσεχή ανάρτηση θα δημοσιεύσουμε μερικά περιστατικά και κάποια ντοκουμέντα)

ΤΟΠΙΚΑ ΙΔΙΩΜΑΤΑ

Θυμάμαι, εδώ και αρκετές δεκαετίες , ότι διατυπώνονταν αρνητικά σχόλια για το ότι ο Σίμων Καράς χρησιμοποιούσε μια μόνιμη ορχήστρα η οποία έπαιζε - με προσθαφαιρέσεις κάποιων οργάνων - δημοτικά τραγούδια από όλη την Ελλάδα. Η κριτική εντοπιζόταν στο ότι με τον τρόπο αυτόν, γινόταν μιά ισοπέδωση, επειδή τα κομμάτια δεν τα απέδιδαν μουσικοί που να κατάγονταν από τον τόπο προέλευσης του κάθε τραγουδιού και επομένως τα ήξεραν σε όλο τους το βάθος.
Πρέπει να πω ότι ο Καράς το έκανε αυτό νομίζω μόνο στο ραδιόφωνο.(Την τηλεόραση δεν θυμάμαι να την πρόλαβε). Όμως στους δίσκους που εξέδωσε, πήγαινε επί τόπου και κατέγραφε σε μαγνητόφωνο τους μουσικούς κι έτσι υπήρχε το τεκμήριο της αυθεντικότητας. Κι όχι μονο το τεκμήριο...
Ο γράφων δεν είναι, ντε και καλά, υπέρ της αυθεντικότητας αυτού του τύπου.Πιστεύω ότι έχει ο καθείς το δικαίωμα και να τα διασκευάσει και να τα αλλάξει και να κάνει ό,τι άλλο νομίζει και να κριθεί από το αποτέλεσμα. Όμως σε πάρα πολλές περιπτώσεις, με τις επιπόλαιες επανεκτελέσεις  κινδυνεύει να υποχωρήσει ή και χαθεί η πολυμορφία και να εξαφανισθούν οι πολύ ωραίες αποχρώσεις που υπάρχουν σε κάποιες τοπικές μουσικές και τίς οποίες είναι πολύ δύσκολο να αποδώσουν εκτελεστές από άλλες περιοχές, όσο καλοί μουσικοί κι αν είναι.
Τα τελευταία χρόνια, έχουν αποφοιτήσει από τα μουσικά σχολεία (αλλά και από κάποια ωδεία) εξαιρετικοί νέοι μουσικοί, που μπορούν να παίξουν με τεχνική επάρκεια σχεδόν όλα τα είδη της παραδοσιακής μουσικής. Έτσι βλέπει κανείς, λόγου χάρη, έναν νεαρό βιολιστή από τις Κυκλάδες να παίζει σε ηπειρώτικο συγκρότημα... Αφήστε κάποιους τραγουδιστές - "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω" - που επειδή μπορεί να έχουν καλή φωνή πιστεύουν οτι μπορούν να πούν τα πάντα...Κατά τη γνώμη μου,τις περισσότερες φορές, το αποτέλεσμα είναι συνήθως τουριστικό.
Νομίζω οτι αύτό όλο είναι ένα αρκετά σύνθετο πρόβλημα και πρέπει οι νέοι μουσικοί να δείξουν λίγο προσοχή, έτσι ώστε μαζί με τις - νόμιμες, ούτως ή άλλως - επανεκτελέσεις και τις οποιεσδήποτε δοιασκευές να μη χαθεί ο μεγάλος πλούτος που υπάρχει στα τοπικά μουσικά ιδιώματα. Έβαλα στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση μια εκτέλεση ενός υπέροχου τραγουδιού της Σίφνου, όπως το παίζουν οι τοπικοί μουσικοί του νησιού. Ακούστε πόσο διαφορετικό είναι σε σχέση με την εκτέλεση των Κονοτοπουλαίων (από τη Νάξο) την οποία ξέρει όλος ο κόσμος...
Πριν κανα δύο μήνες βρέθηκα μαζί μέ έναν μεγάλο δημοτικό τραγουδιστή της Ρούμελης σε μια εκδήλωση προς τιμήν του και συζητούσαμε για την ορχήστρα. "Πολύ ωραία παίζουν τα παιδιά", μου είπε, "αλλά δεν <τα έχουν> σαν τους δικούς μας"... Εννοούσε σαν τους μουσικούς της δικής μας περιοχής.

Θεραπιανός (Στον Αρτεμώνα στο Σταυρί) ΣΙΦΝΟΣ