Ο ΜΠΕΖΟΣ ΧΛΕΥΑΖΕΙ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ

Προσπαθώντας να τακτοποιήσω κάτι χαρτιά μου, βρήκα ένα (αχρονολόγητο, δυστυχώς) δημοσίευμα που φέρει την υπογραφή του χρονογράφου, σκιτσογράφου, μουσικού και τραγουδιστή του ελαφρού τραγουδιού Κώστα Μπέζου, που σύμφωνα με διάφορες εικασίες είναι το ίδιο πρόσωπο με τον περίφημο Κωστή που έχει τραγουδήσει την "Υπόγα" και κάποια άλλα ρεμπέτικα ή ρεμπετοειδή τραγούδια.
Δεν νομίζω (ή τουλάχιστον δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου) ότι το κείμενο αυτό έχει αναδημοσιευθεί ως τώρα, γιατί αλλοιώς πιστεύω οτι θα είχε κλονίσειτην πεποίθηση κάποιων ότι ο Μπέζος είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Κωστη. Το παραθέτω λοιπόν εδώ για τους ερευνητές του μέλλοντος που ελπίζω να είναι πιο σοβαροί από τους σημερινούς.
Παρακαλώ μόνο να μου επιτραπεί να εκφράσω την εξής απορία μου: πώς ο άνθρωπος αυτός που με την ιδιότητα του δημοσιογράφου (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με τόση επιπολαιότητα κοροϊδεύει τα λαϊκά κέντρα και χλευάζει τον σεβαστό - στη συντεχνία του, έστω - Μάρκο Βαμβακάρη αποκαλώντας τον "σεφ ντ' ορχέστο", ενώ ο ίδιος την ίδια εποχή τραγουδάει τραγούδια του "υποκόσμου" και περιγράφει "χαριτωμένα" πώς ένας "αγαπητικός" παίρνει χρήματα από κάποια προστατευόμενή του κοπέλα.
Με άλλα λόγια, η απορία μου είναι πώς είναι δυνατόν ο Μπέζος - ακόμη κι αν υπογράφει με ψευδώνυμο τις ρεμπέτικες ενασχολήσεις του - μπορεί να φτάνει σε τέτοιο βαθμό αμοραλισμού ώστε την ίδια εποχή να τραγουδάει ρεμπέτικα με τέτοιους στίχους.
Γιατί - ας πούμε - κι ο Κώστας Γιαννίδης (ψευδώνυμο του συνθέτη δυτικής συμφωνικής μουσικής Γιάννη Κωνσταντινίδη) έγραψε από ελαφρά μέχρι λαϊκά - όπως "Τα νέα της Αλεξάνδρας" -, αλλά ούτε εχλεύασε, ούτε υποτίμησε τίποτα και κανέναν.

ΣΠΥΡΟΣ ΖΑΓΟΡΑΙΟΣ ΒΟΥΛΑ ΓΚΙΚΑ ΕΛΑ ΚΑΝΕ ΜΟΥ ΠΑΡΕΑ 1959

Σημερα Τετάρτη 22 Οκτωβρίου, 4.30 μ.μ.  η τελευταία πράξη της ζωής του Σπύρου Ζαγοραίου (Αθήνα 1928- Αιγάλεω 2014) στο Τρίτο Νεκροταφείο της Αθήνας.

Με συγκίνηση και αγάπη αποχαιρετούμε τον σοβαρό και αξιοσέβαστο εργάτη του πάλκου και της δισκογραφίας του τραγουδιού μας.

Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΜΠΟΥΖΟΥΞΗΔΩΝ

Πριν από δυο τρεις βδομάδες, τέλειωσαν οι παραστάσεις που έδιναν, σε κέντρο της οδού Πειραιώς, η Άννα Βίσση κι ο Αντώνης Ρέμος. Στα μπουζούκια ήταν δύο από τους κορυφαίους: ο Χρήστος Ολύμπιος και ο Μανώλης Καραντίνης, ο πρώτος μόνιμος συνεργάτης της Βίσση και ο δεύτερος του Ρέμου. Οι δύο αυτοί σολίστες δεν έπαιξαν - όπως γίνεται συνήθως - ο καθένας στο πρόγραμμα του δικού του τραγουδιστή, αλλά και οι δύο μαζί σε όλο το πρόγραμμα - με δική τους επιλογή. Κι όπως μου λένε - με δεδομένο και τον εκρηκτικό χαρακτήρα του Καραντίνη - πέρασαν μια ωραιότατη σαιζόν.
Ο Καραντίνης, λοιπόν, στην τελευταία παράστασή τους, έφτασε το βράδυ, κρατώντας το δημοσιευόμενο εδώ έγγραφο. Είχε πάει το πρωϊ σ' ένα ΚΕΠ κι είχε υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση εκτίμησης και θαυμασμού προς τον συνάδελφό του Ολύμπιο - την οποία και του παρέδωσε!...
Με αφορμή το περιστατικό αυτό θα ήθελα να γράψω κάτι που το παρατηρώ χρόνια τώρα, έχοντας φίλους αρκετούς μπουζουξήδες και συναναστρεφόμενος και πάρα πολλούς άλλους από τη συντεχνία τους.
Πρώτη παρατήρηση είναι ότι συμπεριφέρονται σαν να αποτελούν ομάδα. Και μάλιστα ομάδα με στενούς δεσμούς, που εγώ τουλάχιστον δεν έχω παρατηρήσει σε συναδέλφους τους που παίζουν άλλα όργανα. Το συνειδητοποίησα κατ' αρχάς σε κάποια θλιβερά περιστατικά, όπως ήταν οι απώλειες του Γιάννη Παλαιολόγου, του Γιάννη Σταματίου, του Γιάννη Καραμπεσίνη, του Σπύρου Λιόση...Ήταν σχεδόν όλοι εκεί για να πουν το τελευταίο αντίο.
Καθώς είναι "τρελλαμένοι" με το μπουζούκι, τούς βλέπω, χρόνια τώρα να συγκεντρώνονται, όταν έχουν χρόνο, στους αγαπημένους τους οργανοποιούς, όπου κάνουν ατέλειωτες συζητήσεις για κατασκευαστικά θέματα του μπουζουκιού και για τον ήχο του κάθε οργάνου.(Δυστυχώς δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες ένα στέκι στην Αθήνα, όπως ήταν τα παλιότερα χρόνια το μπαράκι του Μάριου στην Ομόνοια όπου - από τότε - κυρίως οι μπουζουξήδες πήγαιναν για να συναντήσουν τους ομοτέχνους τους και πολλές φορές να δοκιμάσουν τα καινούργια τους τραγούδια).
Οι περισσότεροι σημερινοί μπουζουξήδες επικοινωνούν συχνά μεταξύ τους, έχουν αλληλεγγύη και φροντίζουν ο ένας τον άλλον - και δεν μιλάω μόνο για περιπτώσεις ανάγκης, ασθένειας κτλ, όπου πράγματι έχω διαπιστώσει περιπτώσεις ουσιαστικής φροντίδας.
Πηγαίνουν ο ένας στο μαγαζί του άλλου για να ακούσουν να σχολιάσουν, ακόμη και να κάνουν κριτική για κάποια παιξίματα. Επίσης υπάρχει αλληλοθαυμασμός!...
Φυσικά, με όλα τα παραπάνω, αναφέρομαι στην μεγάλη πλειονότητα των μπουζουξήδων κι όχι σε τυχόν εξαιρέσεις, όπου θα συναντήσει κανείς και ζήλιες και μικροκακίες. Και θα ήθελα να προσθέσω πώς όσο πιο ψηλό είναι το επίπεδό τους τόσο πιο άνετοι είναι και πιο γενναιόδωροι σε επαίνους για συναδέλφους τους.
Κλείνοντας, θα ήθελα να μου επιτραπεί μια προσωπική γνώμη: ότι οι μπουζουξ
ήδες είναι το πιό δυναμικό κομμάτι  και η πιο ανθεκτική ομάδα  υποστήριξης του λαϊκού τραγουδιού.

ΒΑΜΒΑΚΑΡΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ

Αυτές τις μέρες που γίνεται πολύς λόγος για φιλανθρωπίες και άλλα σχετικά, αποφάσισα να γράψω για κάποια σοβαρή πράξη κοινωνικής ευεργεσίας , μιας και σχετίζεται και με την κύρια θεματογραφία αυτών εδώ των σελίδων.
Πρόκειται για ένα ίδρυμα που ξεκίνησε από την γνωστή οργάνωση "Αρωγή" για την οποία είχε γίνει πολύς λόγος πριν αρκετά χρόνια όταν κάποιοι μεγαλόσχημοι τραγουδιστές οργάνωσαν συναυλίες στο όνομα του Στέλιου Καζαντζίδη, με στόχο να δώσουν τα χρήματα στην "Αρωγή". Το αν έδωσαν και πόσα, το χειρίστηκε τότε τηλεοπτικά ο Τριανταφυλλόπουλος . Επί της ουσίας δεν μάθαμε τίποτα.
Ας αφήσουμε λοιπόν αυτό το θλιβερό γεγονός και ας πάμε στην ουσία: Στις αρχές του 2010 θεμελιώθηκε στην περιοχή Αυλίζα του δήμου Αχαρνών (Μενίδι) ένα νέο κτίριο που θα στέγαζε το "Ίδρυμα για άπορα, ορφανά και απροστάτευτα άτομα με ειδικές ικανότητες". Ο αρχικός προϋπολογισμός ήταν 1.600.000 ευρώ. Από κάποιον τηλεμαραθώνιο  είχαν συγκεντρωθεί 303.740 ευρώ. Όπως αναφέρει το ίδιο το ίδρυμα δόθηκαν ακόμη 10.000 από την Μαρινέλλα, 10.000 από την Αλεξάνδρα Χανδρή, και 22.000 από τον Γιάννη Αμοργιανό. Δεν αναφέρει από που βρέθηκαν τα υπόλοιπα, αλλά κάποια στιγμή χρειάζονταν ακόμη 700-800.000 ευρώ για την αποπεράτωση. Το ίδρυμα αναφέρει οτι η ολοκλήρωση του κτιρίου και του εξοπλισμού του έγινε "με δωρεά ιδιώτη ευεργέτη", χωρίς να αναφέρει το όνομά του. Προφανώς δεν το ήθελε ο ίδιος. Το μόνο που ζήτησε ήταν η ονομασία του να είναι "Βαμβακάρειο Ίδρυμα", όπως και έγινε. Το ίδρυμα παραδόθηκε αρχές του 2013.
Σε μένα το είπε φίλος, πριν καιρό, αλλά δεν το δημοσίευσα, σεβόμενος την επιθυμία του δωρητή για ανωνυμία. Κάποια στιγμή είδα ότι τα τοπικά ΜΜΕ του Μενιδίου είχαν γνωστοποιήσει ότι ο σοβαρός αυτός άνθρωπος που εκταμίευσε τις εκατοντάδες χιλιάδες (όχι μαζεύοντας τα χρήματα από άλλους, αλλά βάζοντάς τα ο ίδιος) είναι ο Βασίλης Βαμβακάρης, ο μεγάλος γιός του Μάρκου Βαμβακάρη. Έτσι αποφάσισα να κάνω αυτήν την ανάρτηση, τουλάχιστον να πληροφορηθούν το γεγονός οι φίλοι του λαϊκού τραγουδιού που παρακολουθούν αυτό το blog.
Σαν υστερόγραφο αναφέρω - για όσους αναρωτιούνται που βρήκε τόσα χρήματα ο Βασίλης Βαμβακάρης - ότι στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του ζωής ήταν καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού και αργότερα απόκτησε τα πρώτα πλοία και έγινε ένας πετυχημένος εφοπλιστής.

Θέλτε ν' ακούστε κλάματα - Τ Καρναβάς Βασ Σούκας

ΤΖΕΝΗ ΒΑΝΟΥ, ΑΝΤΙΟ - ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

 Μια ιστορία - σάν αποχαιρετισμός -  για την σπουδαία τραγουδίστρια Τζένη Βάνου (Αθήνα 1939-2014), που μου διηγήθηκε, αρχές της δεκαετίας του 80, ο τότε παραγωγός της "Μίνως" Αχιλέας Θεοφίλου.
Ο Αχιλέας, ο Πυθαγόρας και κάποιοι άλλοι φίλοι ήταν συγκεντρωμένοι σ' ένα σπίτι στο Μαρούσι (κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '70) και προσπαθούσαν να πείσουν τον Στέλιο Καζαντζίδη να βγεί να ξανατραγουδήσει. Υποτίθεται ότι η συζήτηση είχε προχωρήσει αρκετά, ο Στέλιος είχε μισοπεί το ναι, είχαν αρχίσει να συζητούν τα διαδικαστικά και τότε ο Καζαντζίδης έριξε τη "βόμβα":
- Δεν βγαίνω αν δεν είναι μαζί μου η Τζένη Βάνου!
Μολονότι η ώρα ήταν 4 τα ξημερώματα, αποφάσισαν να πάνε να βρουν τη Τζένη στη Νέα Σμύρνη και να την φέρουν στο Στέλιο, στο Μαρούσι. Πήγαν, της χτύπησαν τα κουδούνια, ξαφνιάστηκε η καλότατη αυτή κοπέλα, αλλά αφού τη ζήταγε ο Καζαντζίδης, τι νά κάνει; ακολούθησε!
Τη συνέχεια τη φαντάζεται ο καθένας. Ο Καζαντζίδης μετά
από μερικές μέρες είπε όχι και η συνεργασία δεν έγινε - όπως δεν έγινε και η δημόσια επανεμφάνιση του Στέλιου.
Θα θυμόμαστε με πολλή αγάπη και εκτίμηση αυτή τη μεγάλη τραγουδίστρια που ήταν και ένας υπέροχος άνθρωπος!

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

Από την έναρξη λειτουργίας αυτού του blog, είχαμε πει να μη δημοσιεύουμε σχόλια φίλων - και επομένως απαντήσεις σε αυτά - γιατί αφενός τα περισσότερα είναι ανώνυμα και αφετέρου γιατί κάτι τέτοιο θα ήθελε καθημερινή απασχόληση. Πολύ περισσότερο που σχεδόν όλα ήταν δυο καλές κουβέντες.
Κάνουμε μια μια εξαίρεση εδώ για κάποια σχόλια που λόγου χάρη μας ζητάνε πληροφορίες για μαγαζιά που μπορεί να ακούσει κανείς λαϊκά τραγούδια ή για κάποια άλλα που έχουν ένα προσωπικό χαρακτήρα ή ένα συναισθηματικό περιεχόμενο.
Ας πούμε για τα μαγαζιά, προσωπικά θέλω να ακούω ωραία μπουζούκια και εκφραστικές φωνές (πρωτότυπο! Ε!). Τέλος πάντων, εγώ πάω στο Γιάννη το Βλάχο, στον Τατασόπουλο, στον Πάππο, στον Στεργιου και σε κάτι - πολύ - νεότερους, όπου τους βρώ. Μου είπαν οτι ήταν πολύ ωραία στου Γιάννη του Μωραϊτη, με τον Δουμουλιάκα, που δεν μπόρεσα να πάω, λόγω γρίπης, αλλά υπάρχουν και πολλά (και πολλοί) ακόμη. Στα μεγαλύτερα μαγαζιά δεν με έχει τραβήξει κάτι ως τώρα.
Για το φίλο που ρωτάει για το μπαγλαμαδάκι του Μάρκου, να διευκρινίσω ότι δεν είχε όνομα κατασκευαστή.
Ακόμη κάτι πιό προσωπικό, για τον Γιώργο Σορώτο, γιό του κιθαρίστα Νίκου Σορώτου: Φίλε μου είχα γνωρίσει τον πατέρα σου και είχαμε παίζει και μαζί. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις. Λυπάμαι ειλικρινά για την απώλειά του. Δεν το ήξερα οτι έφυγε από τη ζωή.
Όσο για το γείτονά μου, που μου γράφει λεπτομέρειες για την περίφημη ταβέρνα του Μάνθου στην πλατεία Βαρνάβα, στο Παγκράτι, ελπίζω να βρεθούμε σε κανα καφενείο στην περιοχή.
Εν πάση περιπτώσει, για όλους τους φίλους ισχύει - ακόμη... - το τηλέφωνο του περιοδικού (210 7568887, βραδυνές ώρες) για άμεση επικοινωνία.
Υ.Γ. Και κάτι σημερινό, για την κολωτούμπα (όπως την χαρακτήρισε κάποιος φίλος) της Τσαλιγοπούλου, που αρχικά είπε οτι τα πράγματα θα είναι χειρότερα με το Σύριζα και μετά έκανε διευκρινιστική δήλωση οτι θα ψηφίσει το κόμμα αυτό. Εγώ πιστεύω οτι και οι καλλιτέχνες είναι κι αυτοί πολίτες και κανείς δεν μπορεί να τους αφαιρέσει το δικαίωμα να κάνουν πολιτικές δηλώσεις - όποιες κι αν είναι αυτές, ακόμη και να τις αλλάζουν όποτε θέλουν. Και όλοι εμείς θα κρίνουμε...Με όση κρίση μας έχει απομείνει.

ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ ΚΑΡΝΕΓΚΙ ΧΟΛ κ.τ.λ.

Διάβασα χθες Κυριακή στην Καθημερινή ένα δημοσίευμα για την παράσταση που θα δώσει η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης και την πολύ προσεκτικά διατυπωμένη διαμαρτυρία της επειδή δεν την συνέδραμε γενικώς το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού και ειδικώς γιατί δεν βρήκε χορηγό να ηχογραφήσει την εκεί συναυλία της. Επίσης είδα να παρουσιάζεται το γεγονός της συναυλίας ως κάτι το πολύ σημαντικό και κοντολογής πρωτοφανές.
Εκτιμώ την πορεία, τη συνέπεια και την σοβαρότητα της Αρβανιτάκη, αλλά για λόγους ιστορικής ακρίβειας θα ήθελα να σημειώσω εδώ - για να υπάρχει μέσα στο χάος του διαδυκτίου - ότι και αρκετοί ακόμη έλληνες καλλιτέχνες έχουν εμφανισθεί παλιότερα στο Κάρνεγκι Χόλ , όπως για παράδειγμα ο Στέλιος Καζαντζίδης το 1963 και ο σολίστας του μπουζουκιού Χάρης Λεμονόπουλος το 1967.
Δυστυχώς αυτές οι πληροφορίες δεν υπάρχουν στους σημερινούς. Και θα προσέθετα πως άμα δεν έχεις - γενικά - τις πληροφορίες πιάνεσαι κορόιδο.

 

ΚΟΡΟΣ - ΜΕΝΙΔΙΑΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ ΜΙΑΣ ΠΑΛΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ