Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΜΠΟΥΖΟΥΞΗΔΩΝ

Πριν από δυο τρεις βδομάδες, τέλειωσαν οι παραστάσεις που έδιναν, σε κέντρο της οδού Πειραιώς, η Άννα Βίσση κι ο Αντώνης Ρέμος. Στα μπουζούκια ήταν δύο από τους κορυφαίους: ο Χρήστος Ολύμπιος και ο Μανώλης Καραντίνης, ο πρώτος μόνιμος συνεργάτης της Βίσση και ο δεύτερος του Ρέμου. Οι δύο αυτοί σολίστες δεν έπαιξαν - όπως γίνεται συνήθως - ο καθένας στο πρόγραμμα του δικού του τραγουδιστή, αλλά και οι δύο μαζί σε όλο το πρόγραμμα - με δική τους επιλογή. Κι όπως μου λένε - με δεδομένο και τον εκρηκτικό χαρακτήρα του Καραντίνη - πέρασαν μια ωραιότατη σαιζόν.
Ο Καραντίνης, λοιπόν, στην τελευταία παράστασή τους, έφτασε το βράδυ, κρατώντας το δημοσιευόμενο εδώ έγγραφο. Είχε πάει το πρωϊ σ' ένα ΚΕΠ κι είχε υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση εκτίμησης και θαυμασμού προς τον συνάδελφό του Ολύμπιο - την οποία και του παρέδωσε!...
Με αφορμή το περιστατικό αυτό θα ήθελα να γράψω κάτι που το παρατηρώ χρόνια τώρα, έχοντας φίλους αρκετούς μπουζουξήδες και συναναστρεφόμενος και πάρα πολλούς άλλους από τη συντεχνία τους.
Πρώτη παρατήρηση είναι ότι συμπεριφέρονται σαν να αποτελούν ομάδα. Και μάλιστα ομάδα με στενούς δεσμούς, που εγώ τουλάχιστον δεν έχω παρατηρήσει σε συναδέλφους τους που παίζουν άλλα όργανα. Το συνειδητοποίησα κατ' αρχάς σε κάποια θλιβερά περιστατικά, όπως ήταν οι απώλειες του Γιάννη Παλαιολόγου, του Γιάννη Σταματίου, του Γιάννη Καραμπεσίνη, του Σπύρου Λιόση...Ήταν σχεδόν όλοι εκεί για να πουν το τελευταίο αντίο.
Καθώς είναι "τρελλαμένοι" με το μπουζούκι, τούς βλέπω, χρόνια τώρα να συγκεντρώνονται, όταν έχουν χρόνο, στους αγαπημένους τους οργανοποιούς, όπου κάνουν ατέλειωτες συζητήσεις για κατασκευαστικά θέματα του μπουζουκιού και για τον ήχο του κάθε οργάνου.(Δυστυχώς δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες ένα στέκι στην Αθήνα, όπως ήταν τα παλιότερα χρόνια το μπαράκι του Μάριου στην Ομόνοια όπου - από τότε - κυρίως οι μπουζουξήδες πήγαιναν για να συναντήσουν τους ομοτέχνους τους και πολλές φορές να δοκιμάσουν τα καινούργια τους τραγούδια).
Οι περισσότεροι σημερινοί μπουζουξήδες επικοινωνούν συχνά μεταξύ τους, έχουν αλληλεγγύη και φροντίζουν ο ένας τον άλλον - και δεν μιλάω μόνο για περιπτώσεις ανάγκης, ασθένειας κτλ, όπου πράγματι έχω διαπιστώσει περιπτώσεις ουσιαστικής φροντίδας.
Πηγαίνουν ο ένας στο μαγαζί του άλλου για να ακούσουν να σχολιάσουν, ακόμη και να κάνουν κριτική για κάποια παιξίματα. Επίσης υπάρχει αλληλοθαυμασμός!...
Φυσικά, με όλα τα παραπάνω, αναφέρομαι στην μεγάλη πλειονότητα των μπουζουξήδων κι όχι σε τυχόν εξαιρέσεις, όπου θα συναντήσει κανείς και ζήλιες και μικροκακίες. Και θα ήθελα να προσθέσω πώς όσο πιο ψηλό είναι το επίπεδό τους τόσο πιο άνετοι είναι και πιο γενναιόδωροι σε επαίνους για συναδέλφους τους.
Κλείνοντας, θα ήθελα να μου επιτραπεί μια προσωπική γνώμη: ότι οι μπουζουξ
ήδες είναι το πιό δυναμικό κομμάτι  και η πιο ανθεκτική ομάδα  υποστήριξης του λαϊκού τραγουδιού.